کد مطلب:102408 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:384

«یعمل الاعمال الصالحه و هو علی وجل، یمسی و همه الشكر و یصبح و همه الذكر. یبیت حذرا و یصبح فرحا: حذرا لما حذر من الغفله و فرحا بما اصاب من الفضل و الرحمه. ان استصعبت علیه نفسه فیما تكره، لم یعطها سولها فیما تحب. قره عینه فیما لا یزول و زهادته فیما لا یبقی.»

[صفحه 96]

كارهای شایسته انجام می دهد و در همان حال بیمناك است، روز را در حالتی به شب می رساند كه همت بر شناخت نعمت بسته آن را به جا و شایسته مورد استفاده قرار می دهد و از شب در حالتی به بامداد درمی آید كه همه ی آهنگش به یاد خدا بودن و از انجام وظیفه غفلت نكردن است. شبانگاه را با هشیاری و نگرانی به سر می رساند و بامداد را با شادمانی در آغوش می فشارد: هشیار و نگران برای هشداری كه از بیهشی و خواب غفلت بدو داده شده است و شادمان بوسیله ی توفیقی كه در جهت انجام وظیفه و توجه به خدا كسب كرده فضل و رحمت خدا را به دست آورده است. اگر نفس او انجام وظایفی را كه خوش ندارد دشوار بیند، به درخواست كارهای دوست داشتنیش پاسخ نمی دهد. روشنی بخش چشمانش به دست آوردن بهره های پایدار بازپسین است و بر كناری و دوریش از بهره های ناپایدار این زمین.

[صفحه 97]

صفحه 96، 97.